Leon
2012-06-12 19:28:42 UTC
Jezelf overwinnen
Stel dat je het leven ziet als spel. Wat is dan het doel van het spel? Als de beloning ouderdom en dood is, dan lijkt dat niet voldoende. Men moet wel gaan denken aan de mogelijkheden van een hiernamaals of reïncarnatie om echt tot beloning te kunnen komen. Een andere conclusie is gewoon dat het leven geen spel is.
Toch kun je aan het leven wel een doel geven. Binnen de mogelijkheden die een leven geeft, de fases van groei, ontwikkeling en aftakeling, kun je doelen stellen als bezit, aanzien, ervaringen, kennis en dergelijke, of het vermeerderen van kennis (bij anderen), het verbeteren van de wereld (leefomgeving), het doorgeven van goede zeden en gewoonten (als succesformule voor een vreugdevol leven) en dergelijke. Dat zou al heel mooi zijn.
Toch twijfel ik over een andere mogelijkheid voor een levensdoel. Een mogelijkheid die misschien niet voor iedereen haalbaar is. Een mogelijkheid die de nuchtere levensinvulling combineert met een spelelement, maar dan een spelelement dat nuchter bezien bepaalde voordelen kan hebben. Dan gaat het om het doel in het leven om jezelf te overwinnen.
Als iemand zichzelf wil overtreffen op het gebied van sport zien we dat als heel normaal, maar hoe zien we die instelling als het gaat om wat iemand denkt of hoe iemand in het leven staat? Jezelf overwinnen, als het bijvoorbeeld gaat om aangeboren neigingen, lijkt iets dat helemaal niet kan, en ook niet verstandig is. Als men voor het eigen karakter of temperament onnatuurlijke dingen doet, dan is men in principe raar bezig. De natuur geeft sommige neigingen niet voor niets, walging bij het zien van bepaalde soorten eten heeft een duidelijke functie, voorkomen dat je ziek wordt van het eten van vervuild voedsel. Maar heel veel neigingen zijn eigenlijk alleen maar variatie. Als men volkomen gedetermineerd zou zijn door de eigen variatie kan het overwinnen van de eigen neigingen een voordeel geven. Men ervaart dan namelijk meer vrijheid.
Het is waarschijnlijk dat de neiging om jezelf te willen overwinnen op zich ook een variatie is. Ik kan me voorstellen dat deze variatie een optimalisatie is van de vrijheid die je als mens kunt hebben.
Het is vrij logisch dat mensen met de variatie het leven meer zien als een spel. Ze hebben als het ware de vrijheid gewonnen om dat zo te zien.
Wat houdt het, in praktische zin, in om jezelf te overwinnen. Hier volgen enkele voorbeelden:
1) In plaats van negatieve kritiek geven positieve kritiek geven
2) In plaats van kritiek geven complimenten geven
3) In plaats van oordelen zonder oordeel blijven
4) In plaats van een pessimistisch denken optimistisch denken
5) In plaats van handelen (reageren) niet reageren
Ik denk dat iedereen wel in kan zien dat er voordeel kan zitten aan de vormen van zelfoverwinning. Toch is niet evident dat het “andere handelen” altijd beter is. Men kan eventueel in (educatieve) context tegenovergesteld gedrag als beter zien.
Daarnaast is het zeer waarschijnlijk dat als mensen tot zelfoverwinning komen, dat ze ook neigingen “overwinnen” die beter niet overwonnen kunnen worden, zoals bepaalde seksuele normen, of normen ten aanzien van voeding of sociaal gedrag. De beruchte normvervaging.
Het is echter ook weer mogelijk dat mensen hun normvervagingsneiging overwinnen. Het is een medaille met keerzijden. Als mensen niet op zelfoverwinning zijn ingesteld, is er geen normvervaging, maar als mensen niet op zelfoverwinning zijn ingesteld dan kunnen ze een eventueel op andere manier ontstane normvervaging ook niet overwinnen.
Is dat mogelijk, normvervaging op een andere manier? Ik denk het wel. Dan is er bijvoorbeeld armoede of oorlog.
Er zal ook wel weer een nadeel zijn voor een cultuur met mensen die hun normvervaging hebben overwonnen, bijvoorbeeld op sociaal gebied of het gebied van geestelijke gezondheid en gevoel van welbehagen, en zo kun je verder en verder in een soort van evolutionaire wedloop.
Misschien dat het niet echt een keuze is om jezelf steeds te willen overwinnen, en dat de instelling zelf als een slang is die in eigen staart bijt. Dan is het wachten op een variatie van jezelf willen overwinnen met een vleugje remming. Alleen jezelf overwinnen als het kan of goed uitkomt, en anders niet.
Als er dat soort mensen zijn, dan verwacht ik dat die de toekomst hebben, als er wat voor hen overblijft.
Stel dat je het leven ziet als spel. Wat is dan het doel van het spel? Als de beloning ouderdom en dood is, dan lijkt dat niet voldoende. Men moet wel gaan denken aan de mogelijkheden van een hiernamaals of reïncarnatie om echt tot beloning te kunnen komen. Een andere conclusie is gewoon dat het leven geen spel is.
Toch kun je aan het leven wel een doel geven. Binnen de mogelijkheden die een leven geeft, de fases van groei, ontwikkeling en aftakeling, kun je doelen stellen als bezit, aanzien, ervaringen, kennis en dergelijke, of het vermeerderen van kennis (bij anderen), het verbeteren van de wereld (leefomgeving), het doorgeven van goede zeden en gewoonten (als succesformule voor een vreugdevol leven) en dergelijke. Dat zou al heel mooi zijn.
Toch twijfel ik over een andere mogelijkheid voor een levensdoel. Een mogelijkheid die misschien niet voor iedereen haalbaar is. Een mogelijkheid die de nuchtere levensinvulling combineert met een spelelement, maar dan een spelelement dat nuchter bezien bepaalde voordelen kan hebben. Dan gaat het om het doel in het leven om jezelf te overwinnen.
Als iemand zichzelf wil overtreffen op het gebied van sport zien we dat als heel normaal, maar hoe zien we die instelling als het gaat om wat iemand denkt of hoe iemand in het leven staat? Jezelf overwinnen, als het bijvoorbeeld gaat om aangeboren neigingen, lijkt iets dat helemaal niet kan, en ook niet verstandig is. Als men voor het eigen karakter of temperament onnatuurlijke dingen doet, dan is men in principe raar bezig. De natuur geeft sommige neigingen niet voor niets, walging bij het zien van bepaalde soorten eten heeft een duidelijke functie, voorkomen dat je ziek wordt van het eten van vervuild voedsel. Maar heel veel neigingen zijn eigenlijk alleen maar variatie. Als men volkomen gedetermineerd zou zijn door de eigen variatie kan het overwinnen van de eigen neigingen een voordeel geven. Men ervaart dan namelijk meer vrijheid.
Het is waarschijnlijk dat de neiging om jezelf te willen overwinnen op zich ook een variatie is. Ik kan me voorstellen dat deze variatie een optimalisatie is van de vrijheid die je als mens kunt hebben.
Het is vrij logisch dat mensen met de variatie het leven meer zien als een spel. Ze hebben als het ware de vrijheid gewonnen om dat zo te zien.
Wat houdt het, in praktische zin, in om jezelf te overwinnen. Hier volgen enkele voorbeelden:
1) In plaats van negatieve kritiek geven positieve kritiek geven
2) In plaats van kritiek geven complimenten geven
3) In plaats van oordelen zonder oordeel blijven
4) In plaats van een pessimistisch denken optimistisch denken
5) In plaats van handelen (reageren) niet reageren
Ik denk dat iedereen wel in kan zien dat er voordeel kan zitten aan de vormen van zelfoverwinning. Toch is niet evident dat het “andere handelen” altijd beter is. Men kan eventueel in (educatieve) context tegenovergesteld gedrag als beter zien.
Daarnaast is het zeer waarschijnlijk dat als mensen tot zelfoverwinning komen, dat ze ook neigingen “overwinnen” die beter niet overwonnen kunnen worden, zoals bepaalde seksuele normen, of normen ten aanzien van voeding of sociaal gedrag. De beruchte normvervaging.
Het is echter ook weer mogelijk dat mensen hun normvervagingsneiging overwinnen. Het is een medaille met keerzijden. Als mensen niet op zelfoverwinning zijn ingesteld, is er geen normvervaging, maar als mensen niet op zelfoverwinning zijn ingesteld dan kunnen ze een eventueel op andere manier ontstane normvervaging ook niet overwinnen.
Is dat mogelijk, normvervaging op een andere manier? Ik denk het wel. Dan is er bijvoorbeeld armoede of oorlog.
Er zal ook wel weer een nadeel zijn voor een cultuur met mensen die hun normvervaging hebben overwonnen, bijvoorbeeld op sociaal gebied of het gebied van geestelijke gezondheid en gevoel van welbehagen, en zo kun je verder en verder in een soort van evolutionaire wedloop.
Misschien dat het niet echt een keuze is om jezelf steeds te willen overwinnen, en dat de instelling zelf als een slang is die in eigen staart bijt. Dan is het wachten op een variatie van jezelf willen overwinnen met een vleugje remming. Alleen jezelf overwinnen als het kan of goed uitkomt, en anders niet.
Als er dat soort mensen zijn, dan verwacht ik dat die de toekomst hebben, als er wat voor hen overblijft.