Eliyahu
2012-08-17 13:16:55 UTC
Bs'd
Hoe de media Israel demoniseren, en zelfs in uitstekende prenatale
zorg het bewijs zien dat de joden fascisten en etterbakken zijn:
Dagblad Trouw,
http://www.trouw.nl/tr/nl/4720/Jodendom/article/detail/3104916/2012/01/04/Het-uitverkoren-volk-moet-perfect-zijn.dhtml
ILSE VAN HEUSDEN - 04/01/12, 13:30
Foto (c) Epa
Zwanger zijn in Israël is welhaast een militaire operatie. Talloze
echo's en bloedonderzoeken moeten de perfecte baby opleveren, niets
mag aan het toeval worden overgelaten. De staat eist gezonde baby's,
en veel ook. Je moet er als vrouw maar tegen kunnen. Een persoonlijk
relaas.
De perfecte baby bestaat. De perfecte zwangerschap ook. Ik had ze
allebei en toch maakte ik negen bange maanden door, werd ik specialist
in echo's, bloedsuikertesten en viruswaarden. Want ik was zwanger in
Israël, een land waar zwanger zijn een militaire operatie is. Ik was
gezond, mijn ongeboren baby was gezond, er was dus eigenlijk niks aan
de hand, behalve nerveuze dokters die heel nerveus keken en mij
nerveus maakten. Het happy end verklap ik vast: een jongetje.
Kerngezond, net zoals zijn zus die twee jaar eerder in Nederland werd
geboren. Vlak erna verhuisde ik tijdelijk naar Israël.
In Israël bestaan verloskundigen nauwelijks, alle zorg tijdens de
bevalling doet een gynaecoloog. Dus vertelde ik - zeven weken zwanger
- trots aan een gynaecoloog het blijde nieuws. Ik kreeg prompt een
echo, die een geruststellende hartslag liet zien. De gynaecoloog gaf
me een blaadje mee voor bloedtesten die ik moest laten doen en het
telefoonnummer van een bevriende gynaecoloog, dichterbij ons huis. Ik
had geen idee wat er op de formulieren stond. Alles was in het
Hebreeuws, een taal die ik beter beheers als het over menukaarten
gaat. Maar in Nederland moest ik ook een buisje bloed inleveren bij
mijn eerste zwangerschap, dus ik ging naar het laboratorium voor een
bloedtest.
Paniekzaaierij
Een aantal dagen later kreeg ik een bezorgd telefoontje: "No good". Ik
zou kort daarvoor een virus hebben opgelopen en dat kon schadelijk
zijn voor de ongeboren baby. Ik moest de test herhalen om zekerheid te
krijgen. Nerveus luisterde ik naar de baas van het laboratorium. Zou
mijn kind doof, blind of gehandicapt zijn? Eigenlijk moet je zulke
onderwerpen helemaal niet googelen, maar op internet las ik dat deze
CMV-test onbetrouwbaar is en geen ander westers land alle zwangere
vrouwen de test laat ondergaan.
Ik was verbaasd over de krampachtigheid over de test en mijn eerste
controle. Kinderen worden toch juist zo geliefd en vereerd in Israël?
Het is een paradijs om hier kinderen te hebben. Ze worden op straat in
hun wangen geknepen, mijn dochter krijgt in de bus snoepjes, ze mogen
altijd overal mee naar toe: restaurants, feestjes. Een Israëlische
familie doet er alles aan om te helpen bij de kleinkinderen: een huis
kopen, oppassen, dagelijks koken. Maar de keerzijde is dat kinderen
krijgen een eis is en die eis is onbespreekbaar.
Drie maanden zwanger ging ik naar mijn nieuwe gynaecoloog voor een
controle. Zijn werkkamer leek meer op een filmzaal. Hij dimde het
licht en op een breedbeeld-tv doemden zwarte vlekken op die mijn kind
moesten voorstellen. "O, je wilt geen nekplooi-meting? Ik kijk toch
even. Het is goed hoor, geen syndroom van Down." De afmetingen
klopten, alles was oké. Tot ik de bloeduitslagen gaf waarop stond dat
ik mogelijk het CMV-virus had opgelopen. De arts drong aan op een
vruchtwaterpunctie waar beter uit af te leiden zou zijn of mijn kind
het virus had.
Beter het zekere voor het onzekere nemen
Niet alle Israëlische vrouwen wachten op die test, er zijn zwangeren
die het zekere voor het onzekere nemen en een abortus ondergaan.
Terwijl zelfs als zeker is dat de moeder besmet is geraakt rond het
begin van de zwangerschap, is de kans dat de embryo het CMV-virus
krijgt 40 procent. Van die embryo's die het virus krijgen, kan 20
procent een stoornis in de ontwikkeling krijgen. Een gok dus. En die
wilde ik best wagen. "Je kunt absoluut niet de consequenties overzien
van wat je nu zegt", schrok mijn gynaecoloog. Zonder
vruchtwaterpunctie wilde hij me niet verder helpen. Dat zou misschien
juridische consequenties hebben, zei hij, denkend aan de vele
rechtszaken die Israëliërs voeren tegen hun dokters.
Het streven naar perfectie
Licht wanhopig ging ik op zoek naar een andere gynaecoloog. De
leidster van mijn dochters crèche gaf me het nummer van de hare.
"Dankzij hem is hij er nog", zei ze terwijl ze naar haar 3-jarige
zoontje wees. Ze had eerst een dokter gehad die vond dat ze de
zwangerschap moest afbreken. "Wat is dat hier in dit land?",
verzuchtte ik. "Het Joodse volk is het uitverkoren volk", antwoordde
ze. "En dat moet perfect zijn."
Kinderen moeten niet alleen perfect zijn: wat alles nog meer beladen
maakt, is de Israëlische vraag naar véél kinderen. De staat promoot
het krijgen van kinderen, onder meer met een flinke kinderbijslag. In
2002 lichtte de toenmalige minister van sociale zaken Shlomo Benizri
de maatregelen toe: "De angst om Israëls unieke karakter te verliezen
noodzaakt ons om actie te ondernemen, zodat we geen minderheid worden
in ons eigen land." De strijd met de Palestijnen wordt ook met
geboortecijfers gestreden. Het gaat over aantallen Joden, de toekomst
van het land. De voormalige Palestijnse leider Arafat zei al dat de
Palestijnse baarmoeder het sterkste wapen is.
Permanent conflictgebied
In Nederland krijgt een vrouw gemiddeld 1,79 kinderen, een Joodse
vrouw in Israël ruim 2,96. Een lastig te vergelijken cijfer, want in
de statistieken tellen ook de streng religieuze Joodse vrouwen mee die
grotere gezinnen hebben. Maar het gemiddelde komt dicht in de buurt
van het ideaal: drie kinderen. De Israëlische schrijver David
Grossmann citeerde in een interview met Der Spiegel een Israëlische
bruid die uitlegde waarom ze drie kinderen wilde. "Als er één
overlijdt door oorlog of terreur, zijn er nog twee over." Grossmann
verloor zelf één van zijn drie kinderen in de Tweede Libanonoorlog.
Juist het feit dat Israël permanent conflictgebied is, werkt volgens
de Israëlische professor David Passig mee aan het hoge geboortecijfer
in Israël. "Het is bekend dat overal in de wereld meer kinderen worden
geboren na een oorlog. Hier komen en gaan de oorlogen." Maar de
futuroloog aan de Bar Ilan universiteit ziet de echte oorzaak ergens
anders: de Holocaust. "We zijn nog nauwelijks hersteld van die ramp.
De staat Israël leeft in angst en met een overlevingsimpuls; daarom
krijgen we meer kinderen."
Die angst wordt bezworen met heel veel controles. Daarbij geholpen,
zegt Passig, door het feit dat in de Joodse religie prenatale tests
niet ter discussie staan.
Perfecte kinderen
Bij een gynaecoloog die me wel wilde begeleiden ging ik elke drie
weken op controle, net als in Nederland, waar de verloskundige dan
naar het hart luisterde en met haar handen mijn buik voelde. Maar hier
kreeg ik elke keer een echo, en zelfs dat was niet genoeg. Ik moest in
de vijfde maand ook nog een gedetailleerde echo laten maken. Toen ik
de dokter vroeg naar de meerwaarde daarvan, zei hij: "Misschien zijn
er lichamelijke afwijkingen, bijvoorbeeld aan de teentjes of
vingertjes. Moeders hier willen perfecte kinderen."
In Israël zijn ziekenhuizen en zwangerschap onlosmakelijk met elkaar
verbonden. Ook in het aantal vruchtbaarheidsbehandelingen spant het
land wereldwijd de kroon. De Israëlische verzekering helpt mee door
onbeperkt vruchtbaarheidsbehandelingen te vergoeden tot je twee
kinderen hebt. Mijn Joods-orthodoxe buurvrouw wilde ook heel graag. Ze
had al drie kinderen, maar een paar keer liep ze even met een klein
buikje als gevolg van een succesvolle ivf-behandeling. Maar die
zwangerschappen eindigden iedere keer helaas weer in een miskraam.
Inspecterend keek ze naar mijn buik als ik haar in de lift tegenkwam.
Ik groeide flink, het kindje hield me nachtenlang wakker met zijn
geschop, als ik al niet wakker lag van het gepieker. Een probleemloze
zwangerschap, maar vol zorgen.
Meer testen
Op een ochtend moest ik me nuchter melden bij het laboratorium voor
een bloedsuikertest. Daar zat ik dan. Wars van alle testen. En toch
dronk ik braaf het smerig zoete drankje in het laboratorium. Want slap
van alle moederlijke hormonen en je-wilt-toch-het-beste-voor-je-kind-
gevoelens en je-weet-maar-nooitjes. Stel dat ik deze test oversloeg en
mijn kind ernstig ziek werd, dan was het mijn schuld. Na een
verontrustende uitslag en een extra test kwam de definitieve uitslag:
niks aan de hand.
Elke keer gaf zo'n test onrust. In Nederland was mijn eerste
zwangerschap zonder problemen en zo ging de verloskundige er ook mee
om. Eén keer kreeg ik een uitbrander omdat ik geen vitaminepillen
slikte, verder was ik vooral heel saai. "Saai is goed", legde de
verloskundige uit. En daar was ik het helemaal mee eens. Gewoonlijk is
het heel fijn om buiten de kaders te leven, maar als het over
gezondheid gaat, kun je maar beter netjes binnen de groeigrafieken en
gemiddelde bloedwaarden blijven.
Ik ben gezond en val ook niet onder de groep Ashkenazische Joden die
een verhoogd risico heeft op aangeboren afwijkingen. Toch kreeg ik in
Israël twaalf echo's en vier bloedonderzoeken. In Nederland krijg je
bij een gewone zwangerschap twee echo's en een bloedonderzoek.
Vriendinnen in Nederland verzuchtten weleens jaloers dat het bij mij
ten minste wel allemaal goed geregeld was. Maar een garantie dat mijn
kind 100 procent gezond zou zijn, kreeg ik ook niet. Die krijgt
niemand. De zorgen over de gezondheid van een kind krijgt elke ouder
cadeau.
Semi-natuurlijke bevalling
Mijn eerste bevalling was zoals veel in Nederland: thuis begonnen en
halverwege naar het ziekenhuis. Een risicovolle bevalling, blijkt uit
recent Nederlands onderzoek, want er is vertraging en de overdracht
van verloskundige naar gynaecoloog gaat niet altijd goed. Ik kreeg
gelukkig een gezond kind, maar ik koos er deze tweede keer voor om
sowieso maar in het ziekenhuis te beginnen, want ervaring met
thuisbevallingen bestaat in Israël bijna niet.
Het is de gewoonte om lang van tevoren al te beslissen over de plek
van bevallen. Zwangere vrouwen vragen elkaar als eerste: waar ga je
bevallen? Horror- en halleluja-verhalen over verschillende
ziekenhuizen gaan rond. Een overdracht tussen gynaecoloog en
ziekenhuis bestaat niet. Dus moest ik van tevoren al drie keer langs
komen in het ziekenhuis voor intakes en een ontmoetingsavond. Met
allemaal ouders in een kringetje bespreken waarom je nu juist over dit
ziekenhuis zo'n goed gevoel hebt. Buitenlanders in Israël grappen
weleens dat ze liever in Israël bevallen dan in een ander land; hier
worden zoveel kinderen geboren dat het lopende-bandwerk is.
Ik had gekozen voor een 'natuurlijk bevalcentrum', pal naast het
ziekenhuis. Een rustige kamer, met één verloskundige erbij, toch een
beetje zoals de thuisbevalling in Nederland. Daarnaast wilde ik niet
de standaard pijnstillende prik in de rug. Discussies over
ruggeprikken worden hier niet gevoerd, tenzij je er géén wilt.
Verpleegsters vinden het maar onhandig, die van pijn kreunende vrouwen
op de afdeling. In het bevalcentrum waren ze van de Hollandse
verloskundigen-lijn: pijn is fijn.
Een andere reden waarom ik niet in het ziekenhuis wilde bevallen, was
omdat ik niet onnodig een keizersnee wilde. "Na de lange reis die de
vrouw tijdens haar zwangerschap heeft afgelegd om te zorgen dat de
baby perfect is, willen dokters niet het risico lopen op een fout",
verklaarde gynaecoloog Ron Oslander het hoge aantal keizersnedes in de
krant Ha'aretz.
En mocht het bij mij misgaan: het bevalcentrum zat aan het ziekenhuis
vast, dus er hoefde maar één deur open en ik werd zo het ziekenhuis
ingereden. Dat was gelukkig niet nodig. Eindelijk hadden we dat kleine
mannetje in de armen dat alle testen had doorstaan. Toen we zijn
vingertjes en teentjes bewonderden, zagen we dat een teentje te klein
was. Zijn persoonlijke revanche op de Israëlische gezondheidszorg; dat
teentje had hij toch maar mooi negen maanden verborgen weten te
houden.
Hoog geboortecijfer
Israël heeft een hoog geboortecijfer: een vrouw krijgt gemiddeld 2,96
kinderen. Dat is meer dan India of Zuid-Afrika. Het Nederlandse
geboortecijfer ligt op 1,79. Een gemiddeld cijfer voor een rijk
industrieland, maar niet genoeg om de bevolking op peil te houden.
Daarvoor moet een vrouw minimaal twee kinderen krijgen, om zichzelf en
haar partner te vervangen. De meeste Europese landen redden dat niet,
alleen in IJsland krijgt een vrouw gemiddeld 2,22 kinderen.
Kampioen ivf-behandelingen
Met het aantal ivf-behandelingen staat Israël aan de wereldtop. Het
jaarlijks aantal vruchtbaarheidsbehandelingen ten opzichte van de
bevolkingsgrootte is acht keer zo hoog als het gemiddelde in de
wereld. De Israëlische zorgverzekering vergoedt onbeperkt
vruchtbaarheidsbehandelingen voor vrouwen tot 45 jaar, tot ze twee
kinderen hebben. In Nederland is er een limiet aan het aantal
behandelingen en is er discussie over behandeling van vrouwen ouder
dan veertig.
En zo worden de geesten weer klaargestoomd voor de volgende holocaust,
God verhoede het.
Hoe de media Israel demoniseren, en zelfs in uitstekende prenatale
zorg het bewijs zien dat de joden fascisten en etterbakken zijn:
Dagblad Trouw,
http://www.trouw.nl/tr/nl/4720/Jodendom/article/detail/3104916/2012/01/04/Het-uitverkoren-volk-moet-perfect-zijn.dhtml
ILSE VAN HEUSDEN - 04/01/12, 13:30
Foto (c) Epa
Zwanger zijn in Israël is welhaast een militaire operatie. Talloze
echo's en bloedonderzoeken moeten de perfecte baby opleveren, niets
mag aan het toeval worden overgelaten. De staat eist gezonde baby's,
en veel ook. Je moet er als vrouw maar tegen kunnen. Een persoonlijk
relaas.
De perfecte baby bestaat. De perfecte zwangerschap ook. Ik had ze
allebei en toch maakte ik negen bange maanden door, werd ik specialist
in echo's, bloedsuikertesten en viruswaarden. Want ik was zwanger in
Israël, een land waar zwanger zijn een militaire operatie is. Ik was
gezond, mijn ongeboren baby was gezond, er was dus eigenlijk niks aan
de hand, behalve nerveuze dokters die heel nerveus keken en mij
nerveus maakten. Het happy end verklap ik vast: een jongetje.
Kerngezond, net zoals zijn zus die twee jaar eerder in Nederland werd
geboren. Vlak erna verhuisde ik tijdelijk naar Israël.
In Israël bestaan verloskundigen nauwelijks, alle zorg tijdens de
bevalling doet een gynaecoloog. Dus vertelde ik - zeven weken zwanger
- trots aan een gynaecoloog het blijde nieuws. Ik kreeg prompt een
echo, die een geruststellende hartslag liet zien. De gynaecoloog gaf
me een blaadje mee voor bloedtesten die ik moest laten doen en het
telefoonnummer van een bevriende gynaecoloog, dichterbij ons huis. Ik
had geen idee wat er op de formulieren stond. Alles was in het
Hebreeuws, een taal die ik beter beheers als het over menukaarten
gaat. Maar in Nederland moest ik ook een buisje bloed inleveren bij
mijn eerste zwangerschap, dus ik ging naar het laboratorium voor een
bloedtest.
Paniekzaaierij
Een aantal dagen later kreeg ik een bezorgd telefoontje: "No good". Ik
zou kort daarvoor een virus hebben opgelopen en dat kon schadelijk
zijn voor de ongeboren baby. Ik moest de test herhalen om zekerheid te
krijgen. Nerveus luisterde ik naar de baas van het laboratorium. Zou
mijn kind doof, blind of gehandicapt zijn? Eigenlijk moet je zulke
onderwerpen helemaal niet googelen, maar op internet las ik dat deze
CMV-test onbetrouwbaar is en geen ander westers land alle zwangere
vrouwen de test laat ondergaan.
Ik was verbaasd over de krampachtigheid over de test en mijn eerste
controle. Kinderen worden toch juist zo geliefd en vereerd in Israël?
Het is een paradijs om hier kinderen te hebben. Ze worden op straat in
hun wangen geknepen, mijn dochter krijgt in de bus snoepjes, ze mogen
altijd overal mee naar toe: restaurants, feestjes. Een Israëlische
familie doet er alles aan om te helpen bij de kleinkinderen: een huis
kopen, oppassen, dagelijks koken. Maar de keerzijde is dat kinderen
krijgen een eis is en die eis is onbespreekbaar.
Drie maanden zwanger ging ik naar mijn nieuwe gynaecoloog voor een
controle. Zijn werkkamer leek meer op een filmzaal. Hij dimde het
licht en op een breedbeeld-tv doemden zwarte vlekken op die mijn kind
moesten voorstellen. "O, je wilt geen nekplooi-meting? Ik kijk toch
even. Het is goed hoor, geen syndroom van Down." De afmetingen
klopten, alles was oké. Tot ik de bloeduitslagen gaf waarop stond dat
ik mogelijk het CMV-virus had opgelopen. De arts drong aan op een
vruchtwaterpunctie waar beter uit af te leiden zou zijn of mijn kind
het virus had.
Beter het zekere voor het onzekere nemen
Niet alle Israëlische vrouwen wachten op die test, er zijn zwangeren
die het zekere voor het onzekere nemen en een abortus ondergaan.
Terwijl zelfs als zeker is dat de moeder besmet is geraakt rond het
begin van de zwangerschap, is de kans dat de embryo het CMV-virus
krijgt 40 procent. Van die embryo's die het virus krijgen, kan 20
procent een stoornis in de ontwikkeling krijgen. Een gok dus. En die
wilde ik best wagen. "Je kunt absoluut niet de consequenties overzien
van wat je nu zegt", schrok mijn gynaecoloog. Zonder
vruchtwaterpunctie wilde hij me niet verder helpen. Dat zou misschien
juridische consequenties hebben, zei hij, denkend aan de vele
rechtszaken die Israëliërs voeren tegen hun dokters.
Het streven naar perfectie
Licht wanhopig ging ik op zoek naar een andere gynaecoloog. De
leidster van mijn dochters crèche gaf me het nummer van de hare.
"Dankzij hem is hij er nog", zei ze terwijl ze naar haar 3-jarige
zoontje wees. Ze had eerst een dokter gehad die vond dat ze de
zwangerschap moest afbreken. "Wat is dat hier in dit land?",
verzuchtte ik. "Het Joodse volk is het uitverkoren volk", antwoordde
ze. "En dat moet perfect zijn."
Kinderen moeten niet alleen perfect zijn: wat alles nog meer beladen
maakt, is de Israëlische vraag naar véél kinderen. De staat promoot
het krijgen van kinderen, onder meer met een flinke kinderbijslag. In
2002 lichtte de toenmalige minister van sociale zaken Shlomo Benizri
de maatregelen toe: "De angst om Israëls unieke karakter te verliezen
noodzaakt ons om actie te ondernemen, zodat we geen minderheid worden
in ons eigen land." De strijd met de Palestijnen wordt ook met
geboortecijfers gestreden. Het gaat over aantallen Joden, de toekomst
van het land. De voormalige Palestijnse leider Arafat zei al dat de
Palestijnse baarmoeder het sterkste wapen is.
Permanent conflictgebied
In Nederland krijgt een vrouw gemiddeld 1,79 kinderen, een Joodse
vrouw in Israël ruim 2,96. Een lastig te vergelijken cijfer, want in
de statistieken tellen ook de streng religieuze Joodse vrouwen mee die
grotere gezinnen hebben. Maar het gemiddelde komt dicht in de buurt
van het ideaal: drie kinderen. De Israëlische schrijver David
Grossmann citeerde in een interview met Der Spiegel een Israëlische
bruid die uitlegde waarom ze drie kinderen wilde. "Als er één
overlijdt door oorlog of terreur, zijn er nog twee over." Grossmann
verloor zelf één van zijn drie kinderen in de Tweede Libanonoorlog.
Juist het feit dat Israël permanent conflictgebied is, werkt volgens
de Israëlische professor David Passig mee aan het hoge geboortecijfer
in Israël. "Het is bekend dat overal in de wereld meer kinderen worden
geboren na een oorlog. Hier komen en gaan de oorlogen." Maar de
futuroloog aan de Bar Ilan universiteit ziet de echte oorzaak ergens
anders: de Holocaust. "We zijn nog nauwelijks hersteld van die ramp.
De staat Israël leeft in angst en met een overlevingsimpuls; daarom
krijgen we meer kinderen."
Die angst wordt bezworen met heel veel controles. Daarbij geholpen,
zegt Passig, door het feit dat in de Joodse religie prenatale tests
niet ter discussie staan.
Perfecte kinderen
Bij een gynaecoloog die me wel wilde begeleiden ging ik elke drie
weken op controle, net als in Nederland, waar de verloskundige dan
naar het hart luisterde en met haar handen mijn buik voelde. Maar hier
kreeg ik elke keer een echo, en zelfs dat was niet genoeg. Ik moest in
de vijfde maand ook nog een gedetailleerde echo laten maken. Toen ik
de dokter vroeg naar de meerwaarde daarvan, zei hij: "Misschien zijn
er lichamelijke afwijkingen, bijvoorbeeld aan de teentjes of
vingertjes. Moeders hier willen perfecte kinderen."
In Israël zijn ziekenhuizen en zwangerschap onlosmakelijk met elkaar
verbonden. Ook in het aantal vruchtbaarheidsbehandelingen spant het
land wereldwijd de kroon. De Israëlische verzekering helpt mee door
onbeperkt vruchtbaarheidsbehandelingen te vergoeden tot je twee
kinderen hebt. Mijn Joods-orthodoxe buurvrouw wilde ook heel graag. Ze
had al drie kinderen, maar een paar keer liep ze even met een klein
buikje als gevolg van een succesvolle ivf-behandeling. Maar die
zwangerschappen eindigden iedere keer helaas weer in een miskraam.
Inspecterend keek ze naar mijn buik als ik haar in de lift tegenkwam.
Ik groeide flink, het kindje hield me nachtenlang wakker met zijn
geschop, als ik al niet wakker lag van het gepieker. Een probleemloze
zwangerschap, maar vol zorgen.
Meer testen
Op een ochtend moest ik me nuchter melden bij het laboratorium voor
een bloedsuikertest. Daar zat ik dan. Wars van alle testen. En toch
dronk ik braaf het smerig zoete drankje in het laboratorium. Want slap
van alle moederlijke hormonen en je-wilt-toch-het-beste-voor-je-kind-
gevoelens en je-weet-maar-nooitjes. Stel dat ik deze test oversloeg en
mijn kind ernstig ziek werd, dan was het mijn schuld. Na een
verontrustende uitslag en een extra test kwam de definitieve uitslag:
niks aan de hand.
Elke keer gaf zo'n test onrust. In Nederland was mijn eerste
zwangerschap zonder problemen en zo ging de verloskundige er ook mee
om. Eén keer kreeg ik een uitbrander omdat ik geen vitaminepillen
slikte, verder was ik vooral heel saai. "Saai is goed", legde de
verloskundige uit. En daar was ik het helemaal mee eens. Gewoonlijk is
het heel fijn om buiten de kaders te leven, maar als het over
gezondheid gaat, kun je maar beter netjes binnen de groeigrafieken en
gemiddelde bloedwaarden blijven.
Ik ben gezond en val ook niet onder de groep Ashkenazische Joden die
een verhoogd risico heeft op aangeboren afwijkingen. Toch kreeg ik in
Israël twaalf echo's en vier bloedonderzoeken. In Nederland krijg je
bij een gewone zwangerschap twee echo's en een bloedonderzoek.
Vriendinnen in Nederland verzuchtten weleens jaloers dat het bij mij
ten minste wel allemaal goed geregeld was. Maar een garantie dat mijn
kind 100 procent gezond zou zijn, kreeg ik ook niet. Die krijgt
niemand. De zorgen over de gezondheid van een kind krijgt elke ouder
cadeau.
Semi-natuurlijke bevalling
Mijn eerste bevalling was zoals veel in Nederland: thuis begonnen en
halverwege naar het ziekenhuis. Een risicovolle bevalling, blijkt uit
recent Nederlands onderzoek, want er is vertraging en de overdracht
van verloskundige naar gynaecoloog gaat niet altijd goed. Ik kreeg
gelukkig een gezond kind, maar ik koos er deze tweede keer voor om
sowieso maar in het ziekenhuis te beginnen, want ervaring met
thuisbevallingen bestaat in Israël bijna niet.
Het is de gewoonte om lang van tevoren al te beslissen over de plek
van bevallen. Zwangere vrouwen vragen elkaar als eerste: waar ga je
bevallen? Horror- en halleluja-verhalen over verschillende
ziekenhuizen gaan rond. Een overdracht tussen gynaecoloog en
ziekenhuis bestaat niet. Dus moest ik van tevoren al drie keer langs
komen in het ziekenhuis voor intakes en een ontmoetingsavond. Met
allemaal ouders in een kringetje bespreken waarom je nu juist over dit
ziekenhuis zo'n goed gevoel hebt. Buitenlanders in Israël grappen
weleens dat ze liever in Israël bevallen dan in een ander land; hier
worden zoveel kinderen geboren dat het lopende-bandwerk is.
Ik had gekozen voor een 'natuurlijk bevalcentrum', pal naast het
ziekenhuis. Een rustige kamer, met één verloskundige erbij, toch een
beetje zoals de thuisbevalling in Nederland. Daarnaast wilde ik niet
de standaard pijnstillende prik in de rug. Discussies over
ruggeprikken worden hier niet gevoerd, tenzij je er géén wilt.
Verpleegsters vinden het maar onhandig, die van pijn kreunende vrouwen
op de afdeling. In het bevalcentrum waren ze van de Hollandse
verloskundigen-lijn: pijn is fijn.
Een andere reden waarom ik niet in het ziekenhuis wilde bevallen, was
omdat ik niet onnodig een keizersnee wilde. "Na de lange reis die de
vrouw tijdens haar zwangerschap heeft afgelegd om te zorgen dat de
baby perfect is, willen dokters niet het risico lopen op een fout",
verklaarde gynaecoloog Ron Oslander het hoge aantal keizersnedes in de
krant Ha'aretz.
En mocht het bij mij misgaan: het bevalcentrum zat aan het ziekenhuis
vast, dus er hoefde maar één deur open en ik werd zo het ziekenhuis
ingereden. Dat was gelukkig niet nodig. Eindelijk hadden we dat kleine
mannetje in de armen dat alle testen had doorstaan. Toen we zijn
vingertjes en teentjes bewonderden, zagen we dat een teentje te klein
was. Zijn persoonlijke revanche op de Israëlische gezondheidszorg; dat
teentje had hij toch maar mooi negen maanden verborgen weten te
houden.
Hoog geboortecijfer
Israël heeft een hoog geboortecijfer: een vrouw krijgt gemiddeld 2,96
kinderen. Dat is meer dan India of Zuid-Afrika. Het Nederlandse
geboortecijfer ligt op 1,79. Een gemiddeld cijfer voor een rijk
industrieland, maar niet genoeg om de bevolking op peil te houden.
Daarvoor moet een vrouw minimaal twee kinderen krijgen, om zichzelf en
haar partner te vervangen. De meeste Europese landen redden dat niet,
alleen in IJsland krijgt een vrouw gemiddeld 2,22 kinderen.
Kampioen ivf-behandelingen
Met het aantal ivf-behandelingen staat Israël aan de wereldtop. Het
jaarlijks aantal vruchtbaarheidsbehandelingen ten opzichte van de
bevolkingsgrootte is acht keer zo hoog als het gemiddelde in de
wereld. De Israëlische zorgverzekering vergoedt onbeperkt
vruchtbaarheidsbehandelingen voor vrouwen tot 45 jaar, tot ze twee
kinderen hebben. In Nederland is er een limiet aan het aantal
behandelingen en is er discussie over behandeling van vrouwen ouder
dan veertig.
En zo worden de geesten weer klaargestoomd voor de volgende holocaust,
God verhoede het.